Chód z kijami to doskonała forma rekreacji ruchowej, która znajduje coraz szersze zastosowanie i uznanie w rehabilitacji.
Coraz większe zainteresowanie wzbudza wśród niewidomych i słabowidzących. Długo zastanawiano się jak przystosować kijki do potrzeb osób z dysfunkcją wzroku.
W wyniku przeprowadzonych licznych eksperymentów zapalony turysta i inicjator wszelkich form czynnego wypoczynku Paweł Piechowicz opracował zestaw nazwany „uprzężą” dla tandemu – pilot i niewidomy. Pomysł jest w swojej istocie bardzo prosty i dlatego tak wszechstronny.
Zestaw zwany „uprzężą” składa się z dwóch par szelek i liny. Niewidomy i jego przewodnik zakładają na ramiona szelki. Łączy ich elastyczna linka, która przechodzi najpierw przez plecy i pod pachami niewidomego, a potem oba jej końce przyczepione są do uchwytów szelek przewodnika. Odległość między niewidomym i przewodnikiem wynosi od 1,5m. do 1,7m.
W czasie marszu niewidomy powinien kontrolować naprężenie linek, ponieważ umożliwia to zachowanie między partnerami odpowiedniej odległości i zapobiega deptaniu po pietach przewodnikowi. Naprężenie linki nie może być także zbyt silne , bo obciąża przewodnika. Informacje o kierunku marszu i podłożu będą bardziej czytelne dla niewidomego, gdy partnerzy będą podobnego wzrostu, a łącząca ich linka będzie równoległa do podłoża. W przypadku, gdy jeden z partnerów jest wyższy poziom linki wyrównuje się regulatorem na szelkach przewodnika. Tempo marszu nadaje przewodnik..
Umiejętne posługiwanie się „uprzężą” umożliwia niewidomemu marsz z kijkami po terenie o różnym podłożu – leśna lub polna droga , plaża, śnieg, asfalt.
Marsz w tandemie jest aktywnym sposobem rekreacji nie wymagającym szczególnego wysiłku, a przy tym znakomicie wpływającym na poprawę kondycji fizycznej i psychicznej, może więc stać się dostępnym dla niewidomych w każdym wieku. Ci odważniejsi przewodnicy podejmują się prowadzenia dwóch niewidomych, jeden za drugim.
Z walorów zdrowotnych takich jak odciążenie stawów, poprawa krążenia, spalanie zbędnych kalorii korzystają zarówno niewidomy jak i jego przewodnik, przy tym niewidomy ma poczucie swobody, a przewodnik nie czuje ,że kogoś prowadzi.
Ta nietypowa forma rehabilitacji to okazja do mobilizacji i wyjścia z domu oraz możliwość zawarcia nowych znajomości.
Źródło: http://www.nordicacademy.com.au/; http://www.niepelnosprawni.pl/; http://www.razemnaszlaku.eu/
